به یمن جهش در ژن تنظیم کننده اندازه سلول ها که در طول فرآیند تلقیح گوجه فرنگی اتفاق افتاد، کشاورزان می توانند گوجه فرنگی های بزرگ و آبدار پرورش دهند. استر ون در نپ از دانشگاه جورجیا به همراه همکارنش این گوناگونی ژن را در تحقیقی که در مجله PLOS Genetics که دسترسی به آن برای عموم آزاد است در ۱۷ آگوست ۲۰۱۷ منتشر کردند.
زمانی که انسان ها برای اولین بار شروع به کشت گوجه فرنگی وحشی در مناطق کوه آند و اکوادور و شمال پرو کردند، آن ها دائما گیاهانی را انتخاب می کردند که میوه های بزرگتر تولید می کردند. اکنون، هزاران سال بعد از آن، گوجه فرنگی موجود در بازارها می تواند وزنی هزار برابر بیشتر از میوه های پیشینیان خود داشته باشد.
در مطالعه اخیر، پژوهشگران در مورد ژنی تحقیق می کنند که آن را تنظیم کننده اندازه سلول یا CSR می نامند؛ ژنی که با افزایش سایز تک تک سلول ها در پیرابر که بخش آبدار گوجه فرنگی است موجب افزایش وزن آن می شود. در مقایسه با گوجه فرنگی های وحشی، گونه های تلقیح شده جهشی در ژن های CSR را با خود حمل می کنند که پروتئین های حاصله در سلول های گوجه فرنگی را کم می کنند و این کوتاه سازی احتمالا بر نقش آنها را در تنظیم تنوع سلولی و رسیدن میوه ها و بافت های آوندی تاثیر می گذارد. این تغییرات از گوجه فرنگی گیلاسی آغاز شد ولی در حال حاضر در تمام انواع بزرگ گوجه فرنگی ها دیده می شود.
این مطالعه جدید بر مبنای مطالعات گذشته که مکان دقیق CSR را در قسمت پایین کروموزوم ۱۱، که تنها یک کمک کننده ژنتیک کوچک در ایجاد وزن گوجه فرنگی است شناسایی کردند، گسترش یافت. اکنون با همانند سازی این ژن، این یافته ها در مورد اینکه بیشتر گوجه فرنگی های کشت شده نمونه کوتاه شده ژن CSR را باخود حمل می کنند نشان می دهد که انسان ها این تنوع ژنتیکی را در به طور گسترده ای انتخاب کردند و این مسئله برای اهلی کردن کامل گوجه فرنگی ها از اجداد گوجه فرنگی گیلاسی خود حیاتی بوده است.
دکتر ون در نپ می گوید: “CSR برای ایجاد گوجه فرنگی های بزرگ که برای صنعت ضروری هستند مورد نیاز است، به این دلیل که گوجه فرنگی های بزرگ اساسا سود کشاورزان را افزایش می دهند. دانش در مورد این ژن اکنون می تواند راه هایی برای پژوهش پیرامون اینکه چگونه اندازه میوه ها می تواند بدون اینکه تاثیر منفی بر سایر کیفیت ها مانند مقاومت در برابر بیماری و طعم آن شود بیشتر افزایش یابد.”
