کشاورزی در بیشتر اقتصادهای در حال پیشرفت (حتی توسعه‌یافته)، یکی از محورهای توسعه پایدار و ایجاد توازن‌های جوامع از نظر زیست محیطی، پراکندگی جمعیت و توسعه پایدار و متوازن جغرافیایی تقتصادی و حتی سیاسی است. به همین سبب است که موضوع امنیت غذایی و توسعه پایدار به شدت به یکدیگر وابسته هستند.
یکی از مهم‌ترین عواملی که در توسعه بخش‌های مختلف اقتصادی ازجمله کشاورزی مطرح میشود، سرمایه‌گذاری در این بخش است. چرا که به‌نظر می‌رسد با توجه به همه اهمیتی که بخش کشاورزی در اقتصاد به‌ویژه اقتصاد مقاومتی دارد، هنوز به جایگاه اصلی و واقعی خود نرسیده است.
بر اساس آخرین آمارهای منتشرشده بانک مرکزی و مرکز پژوهش‌های مجلس، متوسط رشد اقتصادی در بخش کشاورزی حدود ۳,۵ درصد و سهم این بخش در رشد اقتصادی کل کشور حدود ۰.۲ درصد بوده است. این در حالی است که سهم بخش‌های دیگر مانند صنعت یا خدمات و… بسیار پایین‌تر است.
حال با توجه به نقش بخش کشاورزی در رشد تولید ناخالص داخلی و رشد کلی اقتصاد، در بخش اشتغال و تعداد افراد شاغل در این بخش نیز تفاوت‌های بسیاری وجود دارد.
بر اساس آمارهای موجود بانک مرکزی، میزان رشد تولید ناخالص داخلی (بر حسب فعالیت‌های اقتصادی) در سال ۹۲ حدود ۴,۷ درصد و در ۹ ماهه سال ۹۳ حدود ۳.۵ درصد بوده است. این در حالی است که در گروه‌های دیگر اقتصادی مانند نفت، صنعت یا حتی خدمات وضع به شیوه دیگری بوده است. به‌طوری‌که میزان رشد گروه نفت در همین دوره ذکر شده (به ترتیب) منفی ۸.۹ و ۸.۱ بوده، در گروه صنعت منفی ۲.۹ و ۶.۲؛ در گروه خدمات منفی ۱.۵ و ۲.۳ درصد بوده است.
این در حالی است که سهم بخش کشاورزی در اشتغال در سال‌های اخیر (آخرین آمار مربوط به پاییز ۹۵ است) با توجه به ناملایمات، مهاجرت و تغییرات اقلیمی و… در حدود ۱۷,۲ درصد است. سهم صنعت در اشتغال ۳۲.۱ و سهم خدمات حدود ۵۰.۶ است. این سهم در اشتغال زمانی بیشتر معنی پیدا می‌کند که بدانیم بازهم براساس آخرین آمار رسمی مرکز آمار ایران نرخ مشارکت اقتصادی (نسبت جمعیت شاغل به کل جمعیت) در بخش روستایی ۴۰.۱ درصد و در بخش شهری ۳۸.۶ درصد است.
