نماینده بخش خصوصی گندمکاران کشور گفت: سال‌هایی که به واردات گندم نیاز داشتیم، بی‌کیفیت‌ترن نوع آن وارد کشور می‌شد.
رئیس بنیاد ملی توانمندسازی گندم امروز در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری با اعلام این خبر افزود: برخی‌ها حسرت واردات ارزان گندم از خارج از کشور را می‌خورند و فکر می‌کنند چنین اقدامی به نفع اقتصاد کلان جامعه است.
علی خان‌محمدی با اشاره به اینکه باید تمام جوانب یک سیاست را در نظر گرفت، خاطرنشان کرد: باید دید مثلاً در سال ۹۱ که اوج تحریم‌ها بود و حدود هفت میلیون تن گندم از خارجی‌ها خریدیم، این محصول از کجا و با چه کیفیتی وارد می‌شد؟ باید بپذیریم محصولی را که به کشور آوردیم، هیچ مشتری در جهان نداشت و کسی حاضر به خرید آن نمی‌شد.
به گفته وی، هم‌اکنون در بسیاری از مزارع، محصول گوجه‌فرنگی روی دست کشاورزان مانده، اما عراق که نیازمند آن است به‌دلیل کیفیت پایین محصولات، حاضر به خرید نمی‌شود؛ بنابراین سیاست هر کشوری ایجاب می‌کند که یا دست به تولید محصول مورد نیاز بزند و یا اقدام به واردات اجناسی کند که از کیفیت بالایی برخوردارند.
رئیس بنیاد ملی توانمندسازی گندم ادامه داد: حال که شرایط برای تولید گندم در کشور فراهم است و قسمت اعظم مزارع ما به صورت دیم کشت میشود، چرا باید دست به دامان خارجی‌ها شویم؟ ضمن اینکه با علمی کردن کشاورزی و ترویج روش‌های جدید و مؤثر، از سه میلیون و ۸۰۰ هزار هکتار گندم دیم، می‌توان تا ۱۰ میلیون تن برداشت کرد.
خان‌محمدی تصریح کرد: عده‌ای نگران مصرف آب برای کشاورزی هستند. به‌نظر می‌رسد این افراد، تولید را با سیاست قاطی کرده‌اند و هول برشان داشته است. آنها نمی‌دانند که آب کشاورزی دوباره به چرخه برمی‌گردد، اما درباره آب صنعت و شهری معمولاً این‌گونه نیست.
وی در پایان اظهار داشت: بر فرض که بتوان تمام محصولات غذایی را با قیمت ارزان و کیفیت بالا از خارج وارد کرد، آنگاه با موج جدید بیکاری و مهاجرت روستاییان به شهرها و افزایش حاشیه‌نشینی چه می‌توان کرد؟ آیا راهکاری برای این مسائل اندیشیده شده است؟
لازم به ذکر است صادق زیبا کلام، یکی از اساتید صاحب نام سیاسی دانشگاه تهران که چهره شناخته شده رسانه ای نیز هست در یادداشتی در یک نشریه علوم انسانی با استناد به سیاست‌های آدام اسمیت نوشت: “فی‌الواقع ما وقتی یک کیلو گندم وارد کشور می‌کنیم، در حقیقت داریم در مصرف ده‌ها لیتر آب صرفه‌جویی می‌کنیم.”
وی در بخش دیگری از این یادداشت که از منظر سیاسی به نقد سیاست خودکفایی گندم پرداخته نوشته است:” حکایت گندم و خودکفایی در آن، حکایت همان – دولت، تاجر خوبی نیست- آدام اسمیت است. انچه آدام اسمیت تصورش را کرده بود، این بود که دولت‌ها بعضا تصمیمات کلانی می‌گیرند که از نظر اقتصاد و دو دو تا چهار تای اقتصادی یا توجیه اقتصادی فاجعه هستند، اما همچنان به واسطه ملاحظات سیاسی و ایدئولوژیک، آن تصمیمات اتخاذ می‌شوند.” و البته نویسنده این یادداشت همچنین مدعی شد: “مسوولان و دولتمردان ما این ترس را ایجاد کردند که گندم محصول استراتژیک است و باید در آن خودکفا شویم چون ممکن است غربی‌ها به ما گندم ندهند.”/
